جهان ز جنس اثرهای این و آن خالیست

به هرزه وهم مچینیدکاین دکان خالیست

گرفته است حوادث جهان مکان را

ز عافیت چه زمین و چه آسمان خالیست

به رنگ چنبر دف در طلسم پیکر ما

به هرچه دست زنی منزل فغان خالیست

ز شکرتیغ تویارب چسان برون آید

دهان زخم اسیری که از زبان خالیست

اگرچه شوق تو لبریز حیرتم دارد

چوچشم آینه آغوش من همان خالیست

ترشحی به مزاج سحاب فیض نماند

که آستین کریمان چو ناودان خالیست

به چشم زاهد خودبین چه توتیا وچه خاک

که ازحقیقت بینش چوسرمه دان خالیست

کدام جلوه که نگذشت زین بساط غرور

تو هم بتازکه میدن امتحان خالیست

فریب منصب گوهر مخورکه همچو حباب

هزارکیسه درین بحر بیکران خالیست

ز چاک دانهٔ خرما، شد اینقدر معلوم

که از وفا دل سخت شکرلبان خالیست

گهر زیأس ، کمر، برشکست ، موج نبست

دلی که پر شود از خود ز دشمنان خالیست

به جیب تست اگر خلوتی و انجمنی ست

برون ز خویش کجا می روی جهان خالیست

به همزبانی آن چشم سرمه سا بیدل

چو میل سرمه ، زبان من از بیان خالیست